Obsada

Adam Cooper, Luke Heydon, Alice Kriege, Irek Mukhamedov, Tamara Rojo, Heathcote Williams, Zenaida Yanowsky

Opis filmu

Pomysł na kolejny film baletowy zrodził się po udanej realizacji Duetu. Bracia Quay i choreograf Will Tuckett sięgnęli po Piaskuna, jedno z najbardziej znanych opowiadań E.T.A. Hoffmanna (1776-1822), cytowane m.in. przez Ernsta Jentscha i Zygmunta Freuda jako literackie studium „niesamowitości” – das Unheimliche (fikcyjna biografia Hoffmanna to jeden z największych niezrealizowanych projektów braci Quay). Film nie jest wierną adaptacją opowiadania, wykorzystuje jednak wybrane wątki i postacie. Piaskun (który w wersji Hoffmanna nie tyle usypia dzieci, co wyrywa im oczy) w filmie odgrywa rolę śmierci, czyhającej na umierającego pisarza. Natanael staje się lekarzem, Klara pielęgniarką. Pojawia się również Olimpia, kobieta-automat, w której zakochuje się Natanael. Twórcy wykorzystali muzykę György'ego Kurtága i Leoša Janáčka (temu ostatniemu Quayowie poświęcili w 1983 roku film dokumentalny oraz umieścili jego kompozycje w Gabinecie Jana Švankmajera). Zaprojektowana przez Quayów scenografia nawiązuje do niemieckiego ekspresjonizmu filmowego. W epizodycznej roli wystąpiła Alice Kriege, znana z roli Lisy Benjamenta.

Jakub Mikurda

Informacje o reżyserze

Bracia Quay

Ur. w 1947 roku w Filadelfii, USA. Są bliźniakami. Studiowali w Filadelfii, kontynuowali naukę w Royal College of Art w Londynie, gdzie w latach 70. reżyserowali swoje pierwsze krótkie metraże. W latach 80. produkowali reklamówki telewizyjne (dla Honeywell, Walkers Crisps i Dulux Wood Protection), wideoklipy (najsłynniejszy - do piosenki Petera Gabriela Sledgehammer) i animacje, które przyniosły im popularność - Gabinet Jana Švankmajera, Ulica krokodyli. W 1995 odbyła się premiera ich pierwszego filmu fabularnego Instytut Benjamenta, nagrodzonego Bronze Horse w Sztokholmie oraz nagrodą jury na festiwalu Fantasporto. Kolejny pełnometrażowy film aktorski braci to Stroiciel trzęsień ziemi. W swojej twórczości inspirują się literaturą, szczególnie prozą Bruno Schulza, ostatnio Stanisława Lema.

Stopka