To jego drugi pełnometrażowy film. Historia Kurta (Christos Haas), chorego na zespół Marfana, przypomina walkę z Goliatem. Tyle że nie ma w niej zwycięzców. Czarno-biały, szorstki film krąży wokół dwóch obsesji rządzących życiem niemal ślepego Kurta. Matki, którą trzeba zabić w imię wolności – ale później płacić za to męczarnią poczucia winy. I ciała, które jest więzieniem, przekreśla wszystkie marzenia. Kurt wypowiada mu wojnę – na śmierć i życie.

„Moje ślepe serce” zmusza do przyjęcia jego perspektywy. Nie przestrzega zasad domu opieki, nie rozpoznaje granic. Najczulszy jest w relacji z Conny (Jana McKinnon), 13-nastoletnią uciekinierką z domu, z którą ma platoniczną, ale bardzo sensualną relację.

Powolne tempo filmu Brunnera, wielbiciela kina Tarkowskiego oraz obrazów Boscha i Bacona, dotyka wielu wątków. Wszyscy cierpią tu z powodu matek, próbują rozprawiać się z ich opresyjną miłością. I wracają do nich na końcu – bezsilnie ulegli. Choroba Kurta jest pytaniem o normalność, ale sygnalizuje też wątek – jak technologia może naprawiać błędy natury. Najciekawszy jest głos lekarza, słyszany z offu, hipnotyczny wykład sugerujący, że w niepełnosprawności życie jest skondensowane, bliskie kosmicznej energii. Odurzające jak narkotyk.

Magdalena Felis

„Moje ślepe serce”

Dziś, godz. 19.15, Kino NH 9

Jutro, godz. 10.15, Kino NH 9