Autor, który po raz kolejny, po „Wielkiej ciszy” (2005), tworzy obraz trudny, chwilami irytujący, ale konsekwentny i pozostający w głowie odbiorcy na długo po projekcji.

Pierwsze sceny niespełna trzygodzinnej „Żony policjanta” mogą wzbudzać u widza opór. Formalny rygor, minimalizm, narracja oparta na podziale na różnej długości rozdziały. Niektóre trwają ledwie kilka sekund, inne są rozciągnięte. Może się to wydać niezrozumiałe.

Niemiecki reżyser portretuje niby zwyczajną, małomiasteczkową rodzinę, której rytm dnia wyznacza praca mężczyzny. Uwe jest policjantem, stoi na straży porządku, co jeszcze bardziej sugerować może, że za drzwiami mieszkania nie dzieje się nic złego. Nawet pierwsze sine ślady, które pojawiają się na ciele kobiety, nie wzbudzają podejrzeń.

Jednak im bardziej wnikamy w fabułę, tym pojawia się więcej wątpliwości, a kolejne elementy układają się w spójną całość. I zdajemy sobie sprawę, że przecież nie ma tu żadnego gwałtownego zwrotu, fabularnej wolty. Że tak było od samego początku. To w filmie Philipa Gröninga uderza najbardziej.

Strywializowanie przemocy i przekonanie, że może kryć się ona nawet za najbardziej niewinną maską. Z tej perspektywy zupełnie inaczej spoglądamy też na strukturę filmu. Nie sprawia już wrażenia nieuporządkowanej czy chaotycznej. Wręcz przeciwnie. Wydaje się przemyślana i zaplanowana w najdrobniejszym szczególe. Philip Gröning daje widzowi lekcję filmowej pokory. Lekcję, której długo nie zapomnimy.

Kuba Armata

„Żona policjanta”

Dziś, godz. 18.45, Kino NH 2

30 lipca, godz. 18.30, Kino NH 2

2 sierpnia, godz. 15.30, Kino NH 2