Natalia Kaniak: To nie pierwsza „Historia”, jaką nakręciłeś, wcześniej była krótkometrażowa „Historia zła”.

Benjamín Naishtat: W języku hiszpańskim „historia” to również „opowieść”. To projekt po trosze konceptualny, bo nie możemy w nim mówić o klasycznej narracji. Film zaczyna się i kończy w tym samym momencie, z tą różnicą, że wśród bohaterów narasta napięcie. „Historia…” zaczyna się od krótkich, niepowiązanych scen, a kończy na wspólnej panice w ciemności. W przeciwieństwie do tego, co kręci Haneke, nie chciałem opowiadać o moralności. Ale lubię tematy polityczne i dlatego zestawiłem bohaterów mieszkających na strzeżonym osiedlu z tymi, którzy u nich sprzątają.

Miałeś zamiar wystraszyć widzów?

– Tak, chociaż w odmienny sposób, niż nauczyło nas kino. Nagi mężczyzna w scenie na stacji benzynowej nie powinien wzbudzać strachu. Jest bezbronny, jednak starałem się skonstruować sytuację tak, aby można było się go bać. Mam nadzieję, że widz zobaczy dzięki temu filmowi, w jak irracjonalny sposób buduje się w nas strach, i że jest to sprawa naszego nastawienia.

Akcentujesz klasowość bohaterów?

– Chłonę to, co dzieje się w Buenos Aires i na jego przedmieściach. Ci, co dorastają w świecie społecznej nierówności, są przerażeni innością. Dlatego zrobiłem o tym film. Żyjemy w krajach bez komunizmu – w momencie, w którym można wierzyć, że doszliśmy do konsensusu w kwestiach ideologicznych. A prawda jest taka, że ludzie dalej cierpią na nierówność. Teraz pracuję nad filmem „Rojo” („Czerwień”) – będzie opowiadał o bardzo krwawych czasach, kiedy w Argentynie w latach 70. ludzie ginęli z racji swoich przekonań, a większość nie reagowała na to okrucieństwo.

Tworzysz filmy ze złości?

– Staram się ją przekuć w coś pozytywnego. Mam nadzieję, że robiąc swoje, uda mi się do kogoś dotrzeć. Kino wcale nie umarło. Staje się coraz trudniejsze, ale nadal ma zwolenników. Wizyta w kinie wciąż głęboko angażuje. Dlatego uważam, że warto to wykorzystać.

Rozmawiała Natalia Kaniak