Podczas 14. edycji MFF T-Mobile Nowe Horyzonty zachęcamy do oglądania włoskiego kina.

W programie festiwalu znalazł się m.in. drugi film Alice Rohrwacher, reżyserki bardzo dobrze przyjętego w Polsce Corpo celeste. Uhonorowane nagrodą jury w Cannes Cuda (film zamknięcia) opowiadają opartą na wątkach autobiograficznych historię nastoletniej Gelsominy. Alice Rohrwacher pochodzi z rodziny pszczelarzy, jej matka była Włoszką, ojciec – Niemcem. W filmie 12-letnia Gelsomina włada domowym królestwem. Pochodzącemu z Niemiec zapalczywemu ojcu zastępuje syna. Jest charyzmatyczna, ma autorytet wśród młodszych sióstr, którymi zajmuje się, pomagając mamie Włoszce. Doskonale radzi sobie z pszczołami, z którymi na co dzień pracuje i żyje cała rodzina trudniąca się tradycyjną produkcją miodu. Kiedy w miasteczku pojawia się telewizyjny talk-show, oferujący nagrody pieniężne największym „lokalnym cudom”, Gelso jest zdeterminowana, by wziąć w nim udział.

O dziewczęcym dojrzewaniu opowiada też Asia Argento w filmie Dziewczynka z kotem, również opartym na wątkach autobiograficznych słynnej aktorki i reżyserki, córki Dario Argento. W scenografii nostalgicznie wystylizowanej na początek lat 90. żyje dziewięcioletnia Aria, która desperacko pragnie miłości swoich rodziców. Ci właśnie rozstają się w atmosferze skandalu i pretensji. Każde z nich – rozwiązła, dekadencka matka pianistka i zakochany w sobie ojciec, gwiazdor kina – więcej uwagi poświęcają córkom z poprzednich związków i samym sobie. Dziewczynka miota się więc między apartamentami rodziców, nigdzie nie znajdując zrozumienia, czułości i stabilizacji, co tylko potęguje poczucie wyobcowania. Dziewczynka z kotem pokazuje smutny los odtrąconego, niekochanego dziecka i okrutny egoizm bezmyślnych rodziców.

Ojciec Asii, włoski mistrz filmowej makabry i maestro kina giallo, Dario Argento pokazuje w Panoramie swój kolejny film Drakula 3D. W dobie nowoczesnych pop-wampirów Argento powraca do postaci ojca wszystkich krwiopijców – Drakuli. Kreatywność twórców bardziej niż w chęci zniuansowania klasycznej opowieści przejawia się w wymyślaniu rozlicznych wcieleń legendarnego hrabiego. Dzięki magii CGI all’italiana skutecznie zabija on nie tylko kłami, lecz także odnóżami – gdy przybiera postać gigantycznego pasikonika – lub żądłem – jako rój wściekłych pszczół. Nakręcony w stereoskopowym 3D Dracula to estetycznie kuriozalny romans z animacją komputerową i hołd – pełen ociekających patosem dialogów – dla klasycznego kina grozy, imponujących dekoltów, czarnej koronki i wytrysków sztucznej krwi.

Zaś w sekcji Sezon 2013/2014 przypominamy dwa przeboje kinowe ostatniego roku: ekscentryczną Legendę Kaspara Hausera Davide Manuliego, technowestern rozgrywający się w apokaliptycznej scenerii wyspy „X” nad morzem „Y” w roku „0” z Vincentem Gallo w podwójnej roli, do tego surrealistyczne dialogi, deliryczne obrazy i pulsująca muzyka francuskiej sławy sceny elekcro, DJ-a Vitalica; oraz wielokrotnie nagradzane Wielkie piękno Paolo Sorrentino, rzymską opowieść w stylu Felliniego, której bohaterem jest starzejący się bon vivant, który spogląda z dystansu na swoje życie.

Dziękujemy Włoskiemu Instytutowi Kultury.