Nie każdego bowiem stać, by aż tak dalece odsłonić się przed nieznajomymi zasiadającymi po drugiej stronie ekranu. Sprawia to, że jego wideopamiętnik „Co teraz? Przypomnij mi” należy do tej samej rodziny dokumentów co „Tarnation” Jonathana Caouette’a czy „Historie rodzinne” Sarah Polley. Filmów intensywnych, pełnych emocji, rozdrapujących rany.

Joaquim Pinto to dla kina portugalskiego ważna persona, a jednocześnie twórca niezwykle wszechstronny. Oprócz reżyserowania pisze także scenariusze, jest producentem, montażystą, ale też dźwiękowcem. Ma na koncie współpracę z prawdziwymi mistrzami kina – Manoelem de Oliveirą, André Téchiném czy Raúlem Ruizem. Trudno zresztą oprzeć się wrażeniu, że właśnie w takich kategoriach należy postrzegać jego twórczość.

Nagrodzony w Locarno dokument to zapis roku z życia reżysera. Czasu dla niego szczególnego, chwili, kiedy poddał się eksperymentalnej terapii. Pinto jest nosicielem wirusa HIV, choruje także na żółtaczkę typu C. Swoim filmem tworzy rodzaj intymnego dziennika choroby. Dokumentuje momenty, kiedy leki osłabiają jego percepcję, otępiają wyostrzone zazwyczaj zmysły. Na ekranie toczy się nierówna walka między wciąż chłonnym umysłem a słabnącym z każdym dniem ciałem. Wiele jest tu zbliżeń, zwrotów bezpośrednio do kamery, zupełnie tak jakby Pinto prowadził cały czas dialog z odbiorcą. Poniekąd jest do tego zmuszony, bo jego życiowy partner Nuno, przynajmniej w filmie, woli pozostać w cieniu. Powodowana prozaicznymi przyczynami podróż, w jaką udają się mężczyźni, z czasem nabiera coraz głębszego wymiaru, a jej nostalgiczny ton miesza się z wolą życia. Trudno uwierzyć, że ten dokument drogi mógłby być pożegnaniem reżysera ze światem kina.

Kuba Armata

„Co teraz? Przypomnij mi”

Dziś, godz. 19.00, Kino NH 8

Jutro, godz. 9.45, Kino NH 4