Na ekranie zagościło trzynaste ujęcie „Łyżeczki w czternastu ujęciach”.

Tym razem w tytułowym sztućcu odbijał się cały świat. Łyżeczka dryfowała po okołoziemskiej orbicie niczym Sandra Bullock w „Grawitacji” – dzielnie przebijała się przez roje komet, w wolnych chwilach obserwując z góry naszą Matkę Ziemię.

– Posiadam już stuprocentową pewność, że mordercą jest osoba z pierwszych rzędów. Teraz na ową personę spojrzę – detektyw robi zeza. – Żartowałem. Nie spojrzę. Zanim ujawnię tożsamość zabójcy, dokonam rekapitulacji. Odtworzę przebieg pierwszych trzech łyżeczek seansu aż do sławetnego „Truuup!” blondynki, która może jest morderczynią, a może nie. A zatem, seans za chwilę się rozpocznie, na salę wchodzi dwadzieścia osiem osób, jedna z nich ma przy sobie czternaście noży. Miejsce w pierwszym rzędzie zajmuje biedny młodzieniec, wówczas jeszcze żywy. Morderca siada nieopodal. Rozpoczyna się film. W pierwszym ujęciu widzimy łyżeczkę w szklance. Sztuciec sobie w niej pięknie stoi. Światło wspaniale pracuje. Kadr wybrany doskonale. W tle coś szmera, chyba wierzba. Ewentualnie paprotka. Czekamy na zmianę ujęcia, jednak ono nie przychodzi. Zaczynamy rozmyślać, co ten obraz może oznaczać. Tymczasem osoba, którą mam na myśli, sprawdza, czy zabrała wszystkie noże. Ma nerwicę natręctw. Prawda, że ją masz? – detektyw robi zeza. – Wiedziałem. Ujęcie w końcu się zmienia, łyżeczka tym razem leży na parapecie podczas ciemnej, bezksiężycowej nocy. To jest ten moment. Morderca wyciąga noże…

– Pan nie jest detektywem Erwinem – jęknęła blondynka.

– A kim jestem?

– Pan jest Bruno Dumontem!

– No, nareszcie! – Detektyw zdejmuje silikonową maskę. Blondynka miała rację, to Bruno Dumont!

Cdn.

Łukasz Jakubowski