Tarzan z Argelaguer buduje swoje studio, prawdziwy azyl, w lesie. Obwiesza je prymitywnymi strachami na ludzi, otacza labiryntami, chroni tym, co oferuje ze swojego arsenału otaczająca go dzika gęstwina.

Ta kryjówka nie jest jednak prymitywnym szałasem albo ziemianką, ukrytą pod plecionką z liści i gałęzi, ale strzelistą konstrukcją, która pnie się dumnie ku niebu, jakby ścigała się z rosnącymi wokół drzewami. Garell początkowo udostępnia swoje dzieło ludziom, jednak zrażony ich obecnością zabrania im wstępu. Ludzie miasta nie ustępują i w akcie zemsty podkładają ogień.

Zniszczenia tylko potęgują determinację twórcy. Wkrótce na zgliszczach powstaje kolejna konstrukcja, tym razem większa, wyższa i skuteczniej chroniona.

W swoich wieloletnich działaniach bohater filmu jest niczym tropikalna dżungla – nieustępliwy, wydzierający cywilizacji każdy chwilowo niestrzeżony skrawek ziemi.

Garell, mimo szczerych, konsekwentnie realizowanych chęci stania się człowiekiem lasu, nie jest w stanie nim być. Przed kamerą odgrywa rolę Tarzana, biega w skórzanym wdzianku ze swoim siostrzeńcem, jednak swoją kryjówkę, nie wiedzieć dlaczego, umiejscawia tuż obok szosy, a kształty, jakie nadaje drewnianym wieżom, przypominają kontury zachodniej metropolii.

Reżyser portretuje swojego bohatera z wyraźną sympatią. Kadry, ukazujące skomplikowaną, przemyślaną plątaninę, pełne są fascynacji. Wiele jest tutaj również humoru – Tarzan śmiga po lesie do muzyki Vangelisa z „Rydwanów ognia” albo toczy walkę z kozłem, krzycząc: „Jestem królem dżungli!”. Władcą samozwańczym.

Łukasz Jakubowski

„Twórca dżungli”

Dziś, godz. 13.15, Kino NH 8

Jutro, godz. 16.00, Kino NH 4