– Ta dziesiąta łyżeczka, łyżeczka siedmiu grzechów głównych, jest dla pana, profesorze!

Ujęcie przedstawiało wysoki na pół metra stos recenzji autorstwa profesora. Nagle żylasta ręka wbiła w niego łyżeczkę. A potem drugi raz. Zadała wycinkom czternaście ciosów, jednak nie rozszarpała ich na strzępy. Oblała łatwopalną cieczą i podpaliła.

– Pan jest chory na tym swoim porypanym do cna umyśle! – wybuchł krytyk filmowy.

– Ty niedouczony pismaku, myślisz, że co? Co ty myślisz?! – zripostował reżyser.

– Myślę to! – Krytyk wyjął z kieszeni kanapkę z serem, oblizał ją, osmarkał i rzucił w reżysera.

Kobieta z przekrzywionym kokiem podskoczyła jak oparzona: – Nie opróżnił pan kieszeni ze wszystkiego!

Reżyser z pianą na ustach rzucił się jak puma na krytyka, by go powalić, jednak jeszcze w locie złapał go Erwin. Widownia nagrodziła refleks detektywa gromkimi oklaskami.

– Do kąta! – krzyknął Erwin. Reżyser posłusznie stanął w rogu sali. – A pan nie opróżnił kieszeni, kiedy opróżnialiśmy je wszyscy. Oszukał nas pan, czyli coś ukrywa, zatem jest pan mordercą.

– Po pierwsze, nigdy nikogo nie zabiłem. Muchy nawet! Nie używam lepu, przeganiam je z mieszkania japońskim wachlarzem, który dostałem od pewnej aktorki na festiwalu filmów alaskańskich w Singapurze jeszcze w latach dziewięćdziesiątych. Po drugie, jestem krytykiem i nie w głowie mi morderstwa. Kocham kino, kiedy piszę o filmie, spalam się do cna! A bułkę sobie zostawiłem, bo… – krytyk zawahał się.

– Słuchamy – powiedział w imieniu zgromadzonych widzów Erwin.

– Bo…

– Odwagi – jęknęła blondynka.

Cdn.

Łukasz Jakubowski