„Dystans” jest jednym z tych filmów, które mogą narobić w głowie niezłego bałaganu. Przez prawie półtorej godziny będziecie się zastanawiać, o co w tym wszystkim chodzi i kim, u licha, jest facet, który to nakręcił.

Przynajmniej na to ostatnie pytanie można odpowiedzieć. „Dystans” to drugi film Hiszpana Sergia Caballero, dyrektora słynnego, poświęconego muzyce elektronicznej i multimediom festiwalu Sónar, muzyka, artysty konceptualnego i reżysera pracującego według dość specyficznej metody. Zaczyna od tworzenia obrazów, scenariusz pisze na końcu. Korzysta ze znanych konwencji.

Bohaterami debiutanckiego „Finisterrae” były dwa znużone nieśmiertelnością duchy, spragnione ziemskich przyjemności. W „Dystansie” mamy trzech zbirów najętych do wykradzenia tajemniczego przedmiotu. Historia tu opowiedziana rozgrywa się na tle nierzeczywistego, surowego pejzażu. Wydaje się, że w zbliżeniu zobaczymy maźnięcia pędzlem. Zbiry to trzy karły porozumiewające się telepatycznie po rosyjsku: psychopata, komunista i ponurak. Jeden utrzymuje telepatyczną łączność z seksowną krupierką z Las Vegas.

Jest też opętany matematyk, gadające wiadro i sporo martwych zajęcy. Te ostatnie pojawiają się w filmie nieprzypadkowo. Caballero nawiązuje do słynnego performance’u Josepha Beuysa „W jaki sposób wyjaśnić obrazy martwemu zającowi?”.

U Beuysa artysta miał twarz oklejoną miodem i płatkami złota, u Caballero twarz pokrywa błoto. Zając w obu przypadkach jest tak samo martwy i rozumie z szeptanych do niego słów tyle samo, co widz starający się racjonalnie zinterpretować „Dystans”.

Iwona Sobczyk

„Dystans”

Dziś, godz. 19.15, Kino NH 9

Jutro, godz. 10.15, Kino NH 9