Nie dowiemy się z niego, jakie wspomnienia z dzieciństwa ma Naofumi Ishimaru, jak to się stało, że zainteresował się muzyką, stał się Yximalloo i pozostał nim na kolejne czterdzieści lat. Nie usłyszymy krytyków podkreślających rangę jego twórczości ani fanów wyliczających swoje ulubione albumy jego autorstwa. Tadhg O’Sullivan i Feargal Ward zrezygnowali z całej tej paplaniny na rzecz taktownej obserwacji. Dobrze zrobili, bo klasyczny sposób opowiadania w ogóle nie pasowałby do charakteru twórczości bohatera, a biograficzne gadulstwo mogłoby tylko narobić szkód jego wizerunkowi. Urok Yximalloo zasadza się również na jego tajemniczości.

Nie zostawili widzów z niczym. „Yximalloo” to w równej mierze portret bezkompromisowego artysty, co opowieść o niezwykłym, niespokojnym człowieku i historia miłosna. Naofumi Ishimaru lubi zmieniać kostiumy. W tanim garniturze, w którym bierze ślub, wygląda jak urzędnik niższego szczebla. Odblaskowa kamizelka zmienia go w niewyróżniającego się robotnika. W tłumie na tokijskiej ulicy jest zmęczonym starszym panem. W obcisłych rajstopach na chudych nogach, kolorowych gumiakach i krótkich spodenkach staje się w końcu królem sampli Yximalloo, muzycznym eksperymentatorem i śmiałym performerem. Reżyserzy z lubością pokazują, jak Nao przebiera się w kolejne stroje, przechodząc od wcielenia do wcielenia jak jakiś podstarzały, patykowaty Superman, studiują relację między nim a jego mężem – schorowanym, dręczonym obsesjami właścicielem kota i zawalonego brzydkimi bibelotami domu.

Iwona Sobczyk

„Yximalloo”

Dziś, godz. 19.15, Kino NH 8

26 lipca, godz. 10.00, Kino NH 4