– Nie zrobiłam tego.

Detektyw Erwin podrapał się po karku.

– Jakieś dowody? Świadek sugeruje, że zna pani film.

– Zna, chwaliła się dookoła przed seansem – odezwała się kobieta z przekrzywionym kokiem.

– Nagrywałam film tym telefonem. Trzymałam go w dłoni, które wobec tego miałam cały czas zajęte.

– To kradzież, złodziejko! – krzyknął reżyser.

– Więc mnie ukarz.

Detektyw Erwin wziął od blondynki telefon. Przewinął nagranie do drugiej łyżeczki. Żadnych odgłosów morderstwa, jednak aparat zarejestrował coś dziwnego, jakby zduszone warczenie. Może to być morderca, co wskazywałoby na emocje zemsty towarzyszące popełnianiu zbrodni, czyli motyw. Ale może to być również pies.

– Czy na sali jest pies? – Erwinowi odpowiedziała głucha jak pień cisza. – Nie ma. No i dobrze, lubię to. Oczywiście, oczyszczam panią z zarzutu, proszę jednak nie opuszczać sali.

Detektyw zwrócił się do zaspanego, wychudzonego staruszka: – Dlaczego zabił pan tego młodzieńca?

– Nie wiem, to znaczy spałem.

Reżyser parsknął pogardliwie.

– Cisza! – wrzasnął Erwin.

– Film jest ładny, tylko pracowałem w nocy, a żona mi spać nie daje, to przychodzę tutaj.

Erwin wpatrywał się w siódmą łyżeczkę, leżała na dnie akwarium. Wokół niej pływały wesołe meduzy.

– Czym się pan zajmuje?

– Jestem czyścicielem Odry, wyławiam buty, śnięte ryby. Pary razy ciało też znalazłem, jakby co.

– Ciało… – Erwin zerknął na trupa. Pomyślał o odciskach palców, których z pewnością nie było na rękojeściach. Rękawiczki morderca musiał wziąć ze sobą. Można przeszukać podejrzanych. A co, jeśli morderca zapobiegliwie rękawiczki zjadł? Tok myślowy detektywa przerwało walenie w drzwi. Ktoś próbował wejść na salę. Cdn.

Łukasz Jakubowski