– Zaczniemy od pana, drugi rząd. Już mówię, dlaczego to pan zabił.

Reżyser nadął policzki i wprawił swoją głowę w gniewne drżenie. Tymczasem na ekranie pojawiła się szósta łyżeczka w galarecie. Detektyw Erwin uśmiechnął się ciepło.

– Otóż kretynizmem byłoby siadać daleko od ofiary planowanego w kinie morderstwa.

– Sraty pierdaty! Jestem reżyserem z wielką ilością filmów do zrobienia, nagrody czekają. Za „Łyżeczkę...” również. Kiedy reżyseruję, spalam się do cna, nie mam potem siły na jakieś mordowanie.

Siedząca w pierwszym rzędzie starsza kobieta z przekrzywionym od oparcia fotela kokiem uniosła rękę.

– Tak? – dopuścił ją do głosu Erwin.

– Znam twórczość pana Feder-Kaborda i zapewniam, że z jego filmów nie emanuje najmniejsza chęć popełnienia tak strasznej zbrodni. Podobne pragnienia widać w twórczości.

Erwin wziął wdech, wypuścił głośno powietrze: – Dla mnie liczą się fakty. A w tej sytuacji faktem jest, że morderstwo musiało zostać dokonane podczas drugiej łyżeczki. Ów sztuciec leżał wówczas na parapecie w bezksiężycową noc, tylko gwiazdy odbijały się w jego chłodnej, błyszczącej, metalowej, gładkiej, zaokrąglonej powierzchni. Na sali kinowej panował zatem mrok. Hałas z przelotowej, jak się domyślam, ulicy pod parapetem zagłuszył dźwięki wbijanych noży. Ofiara musiała mieć zatkane usta, a pierwszy cios był śmiertelny. Reasumując, morderca znał film i wiedział, która łyżeczka pozwoli mu na działanie. A to, jeżeli było zaplanowane, mogło również obejmować przygotowanie filmu.

– Ja wiem! Wiem, kto jeszcze widział „Łyżeczkę w czternastu ujęciach”! – zerwał się krytyk.

– Kto? – zapytał Erwin

Świadek wskazał na piękną blondynkę z długimi nogami i włosami. Dziewczyna odgarnęła loki z szyi, wyciągnęła z torebki szminkę i poprawiła pełne usta. Siedziała w drugim rzędzie.

Cdn.

Łukasz Jakubowski