– Otworzyć? – wolontariuszka ewidentnie była rozdarta wewnętrznie, chciała otworzyć.

– Dopiero kiedy dowiem się, kto z państwa jest mordercą.

Rozdarcie wewnętrzne dziewczyny rozdarło się jeszcze bardziej.

– Klucz! – ryknął detektyw Erwin. Wolontariuszka wykonała rozkaz. – Nikt stąd nie wyjdzie ani tu nie wejdzie przed końcem seansu. Którą mamy łyżeczkę?

– Ósmą, łyżeczkę potęgi myślenia pozytywnego – wyjaśnił reżyser. Ujęcie przedstawiało łyżeczkę w obracającej się betoniarce.

– Do ostatniej, czternastej łyżeczki zakończę śledztwo i ujawnię mordercę. A teraz wszystkich państwa z trzech pierwszych rzędów, poza trupem, rzecz jasna, proszę o opróżnienie kieszeni, toreb, plecaków i torebek.

Osiemnastu widzów okazało swoje zawartości. Rękawiczek nie było, jednak co innego przykuło wytężoną uwagę detektywa. Książka Agathy Christie „Morderstwo to nic trudnego”. Wysłużony egzemplarz należał do oprószonego mąką, pulpetokształtnego prawdopodobnie kucharza.

– Kto jest mordercą?

– Czternaście stron mi zostało. Zżera mnie ciekawość. Zamiast iść na łyżeczki, mogłem doczytać książkę. Myślałem, że to film kulinarny. Jestem kucharzem, na co wskazuje mąka na mojej grzywce.

– Pomimo tego, że zżera pana ciekawość, wybrał pan kino?

– Mówiłem... myślałem, że to film o jedzeniu.

– Nie czyta pan recenzji przed zakupem biletu?

– Czytam, ale musiałem przygotować czternaście litrów sosu chrzanowego, nie zdążyłem.

– A to?

– Co?

– Na pana dłoniach, krwistoczerwone zacieki...

Cdn.

Łukasz Jakubowski