Ekran ukazał właśnie dwunastą łyżeczkę „Łyżeczki w czternastu ujęciach”. Tym razem rzeczony sztuciec znajdował się w kobiecej dłoni. Łyżeczka rytmicznie napełniała się w talerzu zupą truflową i znikała w jamie ustnej pięknej damy. Nabiera i zjada, nabiera i zjada. I tak przez dziesięć minut. A zupy nie ubywa.

– Czy to Nicole Kidman? – zapytał Erwin. – Zresztą nieważne. Zostały dwie łyżeczki, a morderca ciągle siedzi wygodnie w fotelu. Ty!

– Co? – skulił się nastolatek w trzecim rzędzie.

– Zamordowałeś tego biednego młodzieńca, dlaczego?

– Kto, ja?

– Nie, kobieta z przekrzywionym kokiem! – zirytował się detektyw.

– Wypraszam sobie, kok poprawiłam dwie łyżeczki temu.

– Właśnie – jęknęła blondynka.

– Tak, poprawiła, widziałem! – wyrwał się kucharz.

– Też zwróciło to moją uwagę – pokiwał głową krytyk.

– Państwo przyszli do kina oglądać mój kok czy film?

– Ja bardzo przepraszam, ale jakby nie było, mamy tutaj trupa! – krzyknęła wolontariuszka.

Erwin podrapał się po kąciku lewego oka, coś go tam zaswędziało: – Dobra, dosyć tych pogaduch. Szanowni państwo, jak to kiedyś usłyszałem w kinie, wszyscy jesteśmy podejrzani.

– Matthew Lillard, „Krzyk” Wesa Cravena! – krzyknął krytyk.

– Możliwe. Morderstwa mógł dokonać każdy, ponieważ, tutaj również cytuję, każdemu z nas czasem odbija.

– Anthony Perkins, „Psychoza”!

– W okolicach siódmej łyżeczki zacząłem podejrzewać jedną osobę. Kolejne łyżeczki dodawały mi nowych poszlak. Posiadam już stuprocentową pewność, że mordercą jest…

Cdn.

Łukasz Jakubowski