Reżyser do swoich filmów często wybiera postacie znane dzięki tekstom kultury. W „Honorze rycerza” był to tandem Don Kichot i Sancho Pansa, a w „Śpiewie ptaków” – Trzej Mędrcy.

Podstawowa wiedza na temat bohaterów umożliwia ominięcie scen wprowadzających w filmie. Serra od razu wrzuca nas we własną wizję historii.
Nie inaczej jest w „Historii mojej śmierci”.

Casanova to przerysowany hedonista, wiecznie jedzący, pijący i uprawiający seks lub zabawiający się w inny sposób. Odczuwa przyjemność nawet z wydalania, co w połączeniu z jego psychodelicznym śmiechem budzi wstręt. Nieprzeciętna inteligencja i obycie, które niewątpliwie Casanova ma, nie są w stanie tu pomóc. Drakula, przedstawiony na zasadzie opozycji, to postać zamknięta w swoim niepowtarzalnym i niezrozumiałym dla innych świecie, z którego nie ma ucieczki. Upajanie się krwią jest dla niego nie tylko sposobem na przetrwanie, ale i formą spełnienia.

I choć wydaje się, że Serra interpretuje bohaterów na nowo, to w efekcie nie udaje się poznać klucza, którym się kieruje.

Być może jest to walka między pragnieniem a pożądaniem, między życiem a śmiercią oraz odpowiednio Casanovą i Drakulą.

Serra ceni wolność. Widać to w powolnej pracy kamery, dyskretnie obserwującej i obnażającej życie bohaterów.

Dostrzec to można w improwizowanych dialogach nieprofesjonalnych aktorów. Z tego wszystkiego wyłania się poetycki obraz, który ogląda się z zaciekawieniem, ale także dużym zdumieniem.

„Historia mojej śmierci” jest trudnym spotkaniem dostarczającym niewytłumaczalnej przyjemności.

Marta Rosół

„Historia mojej śmierci”

Dziś, g. 19.00, Kino NH 4

1 sierpnia, g. 9.45, Kino NH 4