Mutter mit Marmelade
Austria
1998
/ 4’
Rodzinne śniadanie. Dwie kobiety, wyglądają jak matka i córka, jedzą rogaliki z dżemem, piją kawę, w tle gra ABBA. Nagle podrywają się z miejsca i rozbierają. Zamiana ubrań wystarczy, by zobaczyć umowność nie tylko ról społecznych, ale też znaczeń, jakie im przypisujemy. Alice & Janis
Austria
1998
/ 4’
Plac budowy. Młoda kobieta myje się gąbką przy umywalce. Kiedy kończy toaletę, zaczyna wściekle machać siekierą, odłupując ze ściany, do której przymocowana jest umywalka, białe kafelki. Lady Chutney Does México
Austria
1999
/ 17’
Zanim Pussy Riot wystąpiły w kolorowych kominiarkach, zanim świat jęknął: spring break, bitches, w latach 90. działała Lady Chutney, sceniczna persona Katriny Daschner. Lady Chutney Does México to lesbijski coming out w formie filmu drogi z akcją. Na meksykańskiej prowincji autobus porywają trzy dziwnie ubrane pannice: na twarzach mają kominiarki, na których wyszyte są brody. Wszyscy z wyjątkiem kierowcy muszą opuścić autobus. A dalej jest już tylko drugs, sex and rock’n’roll. Nouvelle Burlesque Brutal
Austria
2011
/ 43’
Nouvelle Burlesque Brutal dzieli się na trzy części: Harbour Pearls, Aria De Mustang i Flaming Flamingos – wszystkie są utrzymane w konwencji neoburleski, gatunku, który zelektryzował Nowy Jork w latach 90. Gatunek ów odwoływał się do rewii muzycznej ze striptizem z lat 40., do erotycznego wodewilu i roztańczonych girls hasających w pończochach i perukach. Neoburleska jest zarówno wynikiem nostalgii za scenicznym splendorem, kampowym wygłupem z przymrużeniem oka traktującym kobiecy arsenał erotycznych środków wyrazu, jak i – a może przede wszystkim – akcją dywersyjną. Środowiska feministyczne nie mogły się zdecydować, czy neoburleska jest gatunkiem afirmującym girl power czy też wręcz przeciwnie – nadal jej głównym celem jest zadowolenie męskiego gapia. Katrina Daschner rozcina ten dylemat bezczelnym uśmiechem, mrugnięciem oka i fikuśnym kostiumem. Wprowadza do swoich queerowo-burleskowych występów kobiecy chór i widownię. Nie ma już męskiego gapia, jest chór lesbijek, dobrze ułożona paniusia, która lubieżnie wpatruje się w striptizerkę, jest wyuzdany tercet z dwugłowym koniem, którego grają dwie dziewczyny, a wśród konfetti latają wirujące dyski i noże. Stylistycznie widać też głęboki ukłon w stronę Johna Watersa i Jacka Smitha. Parole Rosette
Austria
2012
/ 10’
Przewrotny niemy musical, w którym muzykę słyszymy tylko uszami wyobraźni. Po scenie Teatro Regio w Turynie maszerują kobiety. Jedna grupa ubrana w długie, antycznie udrapowane szaty, druga w stylu hippicznym: spodnie, skórzane staniki jak uprzęże, epolety z kolorowych włosów. Po chwili kobiety łączą się w pary i odgrywają erotyczną pantomimę. Kamera śledzi ich ruchy, podąża za krzywiznami ciała, całkiem zabawnie korespondującymi z architekturą wnętrza teatru. Pośladki imitują welwetowe fotele, kapiąca krew ociekający kryształami żyrandol – a może to klasyczna architektura jest wzorowana na proporcjach i krzywiznach kobiecego ciała? Opracowanie: Ewa Szabłowska Informacje o reżyserzeKatrina Daschner Katrina Daschner śpiewa, tańczy, performuje – cała jej działalność artystyczna oparta jest na synchronizacji ciała z muzyką i na znaczeniach, jakie z tej kombinacji wypływają. Mieszkająca od wielu lat w Wiedniu Katrina duchowo jest riot grrrl, a sednem jej performance’ów jest kobiece ciało: własne i innych kobiet oraz seksualność rozumiana jako gra napięć, namiętności i władzy. Związana jest ze środowiskiem LGBT, w latach 2001–2002, zaraz po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych, razem z Johanną Kirsch i Stefanie Seibold założyła w dawnym zakładzie fryzjerskim Salon Lady Chutney – nieformalną przestrzeń performatywną. Od 2003 roku występowała w muzyczno-performerskim kolektywie dziewczyńskim SV Damenkraft (razem z Sabine Marte, Gini Müller i Christiną Nemec), a w 2009 roku założyła queerowy Club Burlesque Brutal, gdzie występuje jako Profesor La Rose. Neoburleska podbiła w ostatnim dziesięcioleciu świat, bo powróciła do ważnego pytania o to, czy kobieta jako obiekt pożądania jest stroną pasywną czy też dominującą. W klasycznych tekstach feministycznych kobieca bohaterka jako obiekt zainteresowania męskiego widza była postrzegana jako postać uprzedmiotowiona. W neoburlesce role odwracają się, pożądana przez widzów performerka kontroluje sytuację, dozując dawki erotycznego napięcia. Burleska queerowa różni się od tej „zwyczajnej” przede wszystkim tym, kto jest na scenie i kto na widowni oraz sposobem zakodowania gestów pożądania. Wydaje się, że neoburleska jest dla Katriny interesującą formą ekspresji również z tego względu, że jest ona przeciwieństwem występów drag kings – z jej teatralnością, minami, gestami oraz arsenałem kostiumów stanowi manifestację hiperkobiecości. Na scenie Katriny Daschner rządzi femme: w rękawiczkach, piórach, na obcasach, z długimi włosami. Artystka z nonszalancją i humorem wysyła sygnał: Lady Power Forever! Wybrana filmografia 1998 Mutter und Marmelde 1999 Alice & Janis 1999 Lady Chutney Does México 1999 Delila und das selbst geschlossene Publikum 2000 Chutney Mary 2002 Me + Me 2011 Nouvelle Burlesque Brutal 2012 Parole Rosette Opracowanie: Ewa Szabłowska |
Moje NH
Strona archiwalna 14. edycji (2014 rok)
Przejdź do strony aktualnej edycji festiwalu:
www.nowehoryzonty.pl Nawigator
Lipiec / sierpień 2014
Szukaj
filmu / reżysera
|