Obsada

Romy Schneider, Fabio Testi, Jacques Dutronc, Claude Dauphin, Roger Blin, Klaus Kinski

Opis filmu

Po przeczytaniu odkryłem w głębi tej książki pewien rodzaj ruchu, rodzaj palpitacji ludzi, którym się wydaje, że widzą, gdzie są, a w rzeczywistości nie wiedzą nic. Odkryłem w niej rodzaj ciemności, w której poruszają się krety, między dobrem i złem - żeby coś z tego zrozumieć. (...) Zainteresowała mnie prawie surrealistyczna praca nad materiałem, który w rękach innego reżysera mógłby stać się filmem porównywalnym z przyzwoitą, francuską produkcją.
Andrzej Żuławski, Cinema

Z nieco czarnej powieści o środowisku fotografów, dziennikarzy, ludzi teatru i filmu, z której można było zrobić film bardzo "paryski", Żuławski wydobył gorączkowe kłębowisko obrazów na temat ludzkiego upadku i szalonej miłości. (...) Ukazuje nam całą galerię dziwnych istot, na wpół katów, na wpół ofiar, na wpół aniołów, na wpół bydląt, tarzających się w błocie i aspirujących jednocześnie do jakiegoś innego wymiaru - jak para głównych bohaterów wybawiona z rozpaczy przez miłość. Wokół nich jednak porusza się nie mniej ważny, halucynacyjny świat larw ludzkich, mający w sobie coś z szaleństwa Goyi i z piekielnego rojowiska Boscha: nieudacznicy, pijacy, samotnicy, łajdacy, którzy rozpaczliwie usiłują uczepić się czegoś lub kogoś.
Guy Braucourt, Les Nouvelles Litteraires

Film jest jednym z najstaranniej wykończonych filmów Żuławkiego, ma zwartą strukturę, płynną narrację i fenomenalne zdjęcia. Firmuje je Ricardo Aronovich, ale prawdziwym autorem jest Andrzej Jaroszewicz, który ze względów formalnych nie mógł figurować w czołówce jako chef-operateur.
Oskar Sobański, Film

Informacje o reżyserze

Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.

Stopka