Obsada

Janusz Olejniczak, Marie-France Pisier, Sophie Marceau, Noemi Nadelmann, Feodor Atkine, Roman Wilhelmi, Grażyna Dyląg

Opis filmu

Film ukazuje 36 godzin z życia Chopina, które kompozytor spędza w Nohant. W tym ostatnim dniu miłość Chopina i George Sand kończy się, a wraz z nią kończy się twórczość kompozytora, który na parę lat przed śmiercią umieścił na papierze ostatnią nutę. Tę właśnie George Sand nazwała La note bleue.

Jan Słodowski

Błękitna nuta opowiada o parze, chyba centralnym temacie każdego mego filmu, począwszy od Trzeciej części nocy. (…) Interesowało mnie drążenie artystycznej enigmy: kim była naprawdę George Sand, ta wulgarna, zdradziecka kobieta, grafomanka, która przykleiła się do Chopina? Była wielce ważna dla kobiecego świata, dla kobiecego ducha emancypacji. Była też ważną socjalistką, ale w prywatności była kobieta wstrętną. Chopin znalazł się w parze z kobieta absolutnie nie dla niego. (…) Pierwszym jednak powodem było jednak pragnienie zrobienia filmu w pełni lata, w słońcu, pośród drzew, łąk. W tej naturalnej oprawie wszystkie atrybuty i oznaki dobrobytu powoli znikają, zostawiając miejsce bólowi; jednym słowem, chciałem zrobić film o ostatnim dniu błogostanu.

Andrzej Żuławski, Opętanie

Powierzając rolę Fryderyka Januszowi Olejniczakowi, wybitnemu pianiście, Żuławski przesądził o niezwykłości swego filmu. Sprawił, że Błękitna nuta jest filmem wypełnionym po brzegi muzyką. (…) Ten niezwykły zabieg reżyserski jest oczywiście udany tylko dzięki temu, że rolę Chopina kreuje wybitny pianista. Że widzimy i kontrolujemy wzrokiem, kto jest odtwórcą kolejnych taktów. Janusz Olejniczak, który także i aktorsko w pełni stanął na wysokości zadania (…) przekonuje nas z łatwością do idei, której samymi sztuczkami montażu nie można by wyrazić równie sugestywnie.

Jerzy Płażewski, Film na Świecie

Informacje o reżyserze

Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.

Stopka