Opowieści weekendowe czołówkami subtelnie nawiązują do słynnego filmu telewizyjnego sprzed lat - Za ścianą (każda z nich zaczyna się ujęciem widoku z okna). Jednak jest to zupełnie inne kino. Ten cykl średniometrażowych fabuł telewizyjnych Zanussi nazwał rodzajem pracy organicznej i próbą artystycznego kompromisu, w którym autor, starając się zachować własny język, chce wyjść jak najbardziej naprzeciw widzom w papuciach. …Zrezygnowawszy z wyszukanej formy, starałem się jak najprościej i jak najbardziej rozrywkowo zawrzeć poważne myśli, adresując je do jak najszerszej publiczności, a plasując się w zwykłym programie obok dawnej Isauryi dzisiejszego Klanu - pisze reżyser w swojej autobiografii Pora umierać. Na cykl składają się przypowieści z tezą i morałem, utrzymane w stylistyce bliskiej kinu stylu zerowego. Ich bohaterami są inteligenci młodego i średniego pokolenia, poddawani rozmaitym próbom sprawdzającym ich uczciwość i odporność na materialne pokusy tego świata.

W Uroku wszetecznym hrabia homoseksualista daje dość niejednoznaczne zatrudnienie młodemu idealiście, zdolnemu pracownikowi naukowemu, nieco sfrustrowanemu swoją sytuacją materialną. Weekendowa praca ma być okazją do łatwego zarobku, zamienia się jednak w ryzykowną grę. Relacja bohaterów przypomina faustowską sytuację z Barw ochronnych (tym bardziej, że w roli hrabiego wystąpił Zapasiewicz).

Damski interes dotyka kwestii podziałów i krzywd z czasów PRL-u, kiedy urzędnicza złośliwość - choćby zatrzymanie paszportu - mogła zrujnować komuś życie osobiste. Byłe działaczki Solidarności widząc, jak była partyjna karierowiczka święci biznesowe triumfy, nie mogą pozostać obojętne.

Mirella Napolska

Informacje o reżyserze