ObsadaDorothy Tutin, Scott Antony, Helen Mirren, Lindsay Kemp, Michael Gough, John Justin nagrodyBAFTA Awards 1973 - Best Actress Dorothy Tutin Opis filmuŚwięto wiosny według Kena Russella, czyli portret zapomnianych luminarzy europejskiego modernizmu: francuskiego rzeźbiarza Henriego Gaudiera oraz polskiej pisarki i feministki Sophie Brzeskiej. W tle Francja i Anglia w przededniu (i w czasie) Wielkiej Wojny, zmieniającej bezpowrotnie świat i artystyczne kanony piękna. Film rozpoczyna się w momencie, kiedy Gaudier spotyka Brzeską i wykonuje dla niej performance piętnujący „amoralność” wystawionych w parku nagich rzeźb. Między samotną pisarką a pełnym temperamentu rzeźbiarzem rodzi się uczucie oparte bardziej na braterstwie dusz niż cielesnym zaangażowaniu. W ten bratersko-siostrzany układ wtargnie niebawem modelka Henriego, odważna i wyzywająca sufrażystka Gosh Boyle. Pionier wortycyzmu i pionierka écriture féminine w (nieakademickim) wykładzie o sztuce, która porzuca obowiązujący wcześniej obiektywizm w opisie świata i kładzie nacisk na subiektywizm. A jednocześnie tragiczna love story dwóch dusz zabłąkanych w świecie artystycznej iluzji. Piotr Kletowski Informacje o reżyserzeKen Russell Enfant terrible brytyjskiego kina (1927-2011). Często zwany brytyjskim Fellinim, choć od Felliniego różniło go to, że znacznie częściej niż włoski mistrz przekraczał granice dobrego smaku. Wypracował niezwykły „teledyskowy” styl. W swojej karierze portretował przede wszystkim innych artystów, ale na wyżyny filmowego rzemiosła wspiął się subtelnymi adaptacjami erotycznej klasyki D.H. Lawrence’a. Był filmowym samoukiem, do branży wszedł jako znakomity fotosista. Wcześniej był m.in. tancerzem, pilotem w RAF-ie i marynarzem. Umiłowanie dynamiki i ruchu będzie cechowało jego formalnie „odjechane” filmy, w których szalone jazdy kamery, ekspresyjny montaż i pasaże muzyki klasycznej będą wprowadzały widza w świat subiektywnych odczuć wielkich luminarzy XIX-wiecznej sztuki, niezaspokojonych zmysłowo zakonnic, eksperymentujących z narkotykami naukowców i prowadzących podwójne życie prostytutek. Tematem kampowych filmów Russella zawsze będzie wolność człowieka, której ten zwykle szuka albo w seksualnym ekscesie, albo w religii, albo w ich przetworzeniu – w sztuce. Był pionierem muzycznego wideo (realizował zresztą pierwsze klipy wyświetlane w MTV), spełniał się również w operze. Jednak do końca pozostał wierny sztuce filmowej, którą uprawiał nawet w przydomowym ogródku, kiedy ciężko chory mógł nagrywać jedynie za pomocą kamery VHS. Nie sposób przecenić wpływu, jaki Russell wywarł na reżyserów, którym niemiły jest przaśny realizm – zarówno mu współczesnych, jak i obecnie realizujących wizjonerskie kino. Bez cienia przesady można napisać, że Ken Russell był Oscarem Wilde’em angielskiego kina lat 60. i 70., królem przesytu, baroku i ironii, ukrywającym w sobie przewrotną mądrość. Mark Kermode – badacz i admirator twórczości reżysera – nazwał jego filmy świadectwem wielkości brytyjskiego kina lat 70. Jednak najlepiej kino Russella podsumował Terry Gilliam, mówiąc: filmy twórcy Diabłów były dowodem na to, że najważniejsza w kinie jest wyobraźnia, zwłaszcza nieokiełznana. Piotr Kletowski Wybrana filmografia 1967 Mózg za miliard dolarów / Billion Dollar Brain 1969 Zakochane kobiety / Women in Love 1970 Kochankowie muzyki / The Music Lovers 1972 Dziki mesjasz / Savage Messiah 1974 Mahler 1977 Valentino 1980 Odmienne stany świadomości / Altered States 1984 Zbrodnie namiętności / Crimes of Passion 1986 Gotyk / Gothic Stopka
|
Moje NH
Strona archiwalna 14. edycji (2014 rok)
Przejdź do strony aktualnej edycji festiwalu:
www.nowehoryzonty.pl Nawigator
Lipiec / sierpień 2014
Szukaj
filmu / reżysera
|