piątek 11 grudnia g. 18.00

Bunkier Sztuki, Plac Szczepański 3a, Kraków

Korporacja ha!art zaprasza na wykład Matthiasa Müllera Thieves Like Me / Złodzieje tacy jak ja, poświęcony teorii i praktyce found footage. Wykład poprzedzi projekcja czterech filmów Müllera zrealizowanych wspólnie z Christophem Girardetem - Contre-jour (2009), Phoenix Tapes (1999), Play (2003) i Kristall (2006).

Matthias Müller to twórca filmów eksperymentalnych, wykładowca i kurator, jeden z najciekawszych artystów wykorzystujących strategię found footage. Swoje filmy prezentował z powodzeniem zarówno na festiwalach filmowych (m.in. w Oberhausen, Cannes, Wenecji Berlinie, Toronto, Locarno i Rotterdamie), jak i w przestrzeni galeryjnej (m.in. documenta X, Manifesta 3, Musée du Louvre).

W 1994 roku nowojorskie Museum of Modern Art poświęciło Müllerowi retrospektywę. Jego prace znajdują się m.in. w kolekcjach Centre Georges Pompidou w Paryżu, Tate Modern w Londynie, Film Museum w Amsterdamie, Kunsthalle w Bielefeld i Goetz Collection w Monachium.

W swoich projektach Müller czerpie m.in. z kina hollywoodzkiego, filmowej awangardy i queer cinema. "Tym, co odróżnia Müllera od większości filmowców eksperymentalnych jest tyleż intelektualny, co emocjonalny efekt, jaki wywiera na widzu - zestawiając konwencje i wyparte treści z przeszłości Hollywood ze swoimi własnymi wspomnieniami i namiętnościami, wydobywa zbiorową nieświadomość kina z niespotykaną mocą i elokwencją." - pisali o nim krytycy.

Wykład odbędzie się w ramach projektu KinoGaleria / Found Footage. Kuratorem cyklu jest Kuba Mikurda. Projekt dofinansowany przez PISF. Współorganizatorem wykładu jest Goethe Institut Krakau i fundacja No Local. Podziękowania dla sponsora spotkania "Hotelu pod Różą" i "Likus Hotele & Restauracje".

Contre-jour (2009), 35mm, 10'40''
Spojrzenie, którym oglądamy świat, a które ów świat odwzajemnia, rozpada się w Contre-jour w kaskadę niepokojących odłamków. Rozmycia, błyski, stroboskopowy montaż kruszą rzeczywistość na niewyraźne obrazy, boleśnie doświadczające oko. Snop światła precyzyjnie wycina jednostkę z ciemności. "Gdybyś tylko mógł widzieć to, co ja widzę" to płonna nadzieja. Między postrzeganiem samego siebie a postrzeganiem innych mnożą się ślepe plamki. (Kristina Tieke)

Kristall (2006), 35mm, 14'30''
melodramat w na pozór klaustrofobicznych, lustrzanych dekoracjach. Tak jak anonimowy widz, lustro obserwuje intymne sceny. Tworzy obraz w obrazie, dostarczając ramy dla postaci. Jednocześnie sprawia, że jawią się rozbite i pokawałkowane. Owo narzędzie samo-utwierdzenia i narcyzmu staje się tym samym potężnym przeciwnikiem, który wzmaga poczucie kruchości, wątpliwości i podwójnej utraty.

Play (2003), Betacam SP, 7'20''
Publiczność w kinie. W Play akcję, która dzieje się na ekranie, obserwujemy wyłącznie odbitą w twarzach i gestach publiczności. W sekwencjach analogicznych reakcji jednostkowe zachowanie urasta do zachowania zbiorowego. Wydarzenie przenosi się ze sceny na salę, członkowie publiczności sami stają się aktorami w przedstawieniu, którego przebiegu nie sposób przewidzieć.

Phoenix Tapes (1999), Betacam SP, 47'
Tak jak samplujący dźwięki twórcy muzyki elektronicznej, Christoph Girardet i Matthias Müller plądrują archiwum, wybiórczo montując określone tematy i motywy z fabuł Hitchcocka. Do swoich źródeł odnoszą się ambiwalentnie - z jednej strony, traktują je z czułością, jako część filmowego dziedzictwa, z drugiej zachowują krytyczny dystans wobec wartości, które owe filmy zdają się reprezentować, zwracając szczególną uwagę na przedstawienia postaci kobiecych. (Rob Flint)

Bunkier Sztuki