Namaszczony przez festiwalowych selekcjonerów, krytyków i publiczność, niespełna trzydziestoletni dziś Nicolás Pereda, reżyser pięciu pełnometrażowych filmów doczekał się już własnych, krążących po świecie retrospektyw. Jego nazwisko umieszcza się w zasłużonym dla współczesnego kina artystycznego gronie, najbliżej mu do Lisandro Alonso, Tsaia Ming-Lianga, Jia Zhang-ke, Pedro Costy, całkiem blisko do Jima Jarmuscha czy Aki Kaurismäkiego, w tle pojawia się też duchowy ojciec ich wszytkich - Robert Bresson.

Nicolás Pereda

Pereda, obywatel świata, stale związany jest z Meksykiem, gdzie się urodził i z Kanadą, gdzie przez lata mieszkał i studiował reżyserię na Uniwersytecie w York. Dostaje zaproszenia na największe międzynarodowe festiwale - w Cannes, Wenecji, Rotterdamie, San Sebastian, Oberhausen, Wiedniu, Edynburgu. To jeden z twórców i wyznawców minimalistycznego trendu, który zdominował ostatnią dekadę w światowym kinie. Skupiony na osobistych relacjach rodzinnych, w powolnych, długich ujęciach pokazuje codzienne życie meksykańskiej klasy robotniczej, tworząc narracyjne elipsy, nasycając znaczeniem z pozoru nic nie znaczące słowa i gesty, mieszając specyficzne poczucie humoru z melancholią rozpadu i straty. Stylistyczna powściągliwość, unikanie ostentacyjnie kinematograficznych efektów, surowe piękno kadrów ujawnia drobiazgową reżyserską kontrolę nad dziełem. Pereda każdym kolejnym filmem poszerza swój raz ukształtowany świat - pomagają mu w tym stale współpracujący z nim aktorzy, zwłaszcza Gabino Rodríguez i grająca jego matkę, Teresa Sánchez.

W tegorocznej sekcji "Kino Meksyku" nie mogło zabraknąć jednego z najbardziej reprezentatywnych dla Peredy i najlepszych, jak twierdzą krytycy, jego filmów - Perpetuum Mobile z 2009 roku, który z wcześniejszym filmem Juntos (Together, 2009) tworzy rodzaj dyptyku. Oba pokazują głównego bohatera - dwudziestoparoletniego Gabino (Gabino Rodríguez) w niełatwej relacji ze zmęczoną życiem matką (Teresa Sánchez), z którą mieszka w zagraconym, sypiącym się mieszkaniu, trwającego w wiecznym, niewyartykułowanym konflikcie ze swoją dziewczyną Luisą (Luisa Pardo), bezskutecznie szukającego zagubionego psa Junto, któremu pozwolił uciec przyjaciel Gabino, Paco (Francisco Barreiro). W Juntos w centrum wydarzeń niczym u Tsaia Ming-Lianga sytuuje się niesprawna instalacja wodno-kanalizacyjna, doprowadzająca napięcie pomiędzy bohaterami do zenitu. W Perpetuum Mobile umęczona para Rodríguez / Sánchez co niedzielę czeka z obiadem na swojego Godota - starszego brata Gabino, który wyprowadził się z domu i pracuje w biurze. Gabino i Paco, jeżdżąc po mieście poobijaną ciężarówką, dorywczo zajmują się przeprowadzkami. Taszcząc w tę i z powrotem dobytek swoich klientów, uczestniczą w raz komicznych, innym razem pełnych dramatyzmu scenach z ich udziałem.

Najnowszy film Nicolása Peredy Lato Goliata (Verano de Goliat, 2011) oglądaliśmy w zeszłorocznym konkursie Nowe Horyzonty.

zwiastun Perpetuum Mobile

Kino Meksyku podczas 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty

Michael Sicinski: Keep Moving. Cinephile fashions and the hybrid films of Nicolás Pereda

Johnny Ray Huston: Nicolás Pereda ("Cinema Scope")

MUBI pokazuje filmy Peredy