Grabarz Sándora Kardosa, laureat specjalnego wyróżnienia Jury oraz nagrody FIPRESCI 11. MFF Nowe Horyzonty we Wrocławiu, 27 kwietnia wchodzi na ekrany polskich kin (dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty).

Sándor Kardos: "Od kiedy zacząłem kręcić filmy, przeszkadzało mi zawsze, że filmowe obrazy są zbyt dosłowne, ponieważ technologicznie rzecz ujmując, próbują one imitować poczucie przestrzeni, które znamy z codziennego życia. Historia [w Grabarzu] podsyca tylko wyobraźnię, która od razu jest temperowana przez obrazy. Uniemożliwia to widzowi podjęcie 'lotu fantazji' (...) Od zawsze z pasją poszukiwałem innego narzędzia kinematograficznego, takiego, które odkrywałoby przestrzeń w jej czasowym rozwoju. Nie spodziewałem się, że ono w ogóle istnieje!" (interia.pl)

"Budując atmosferę tajemnicy, grozy i niesamowitości, styl obrazów znakomicie służy przedstawionej w filmie historii, zaczerpniętej z opowiadania Rainera Marii Rilkego pod tym samym tytułem, osadzonego w realiach późnośredniowiecznych Włoch. Bohaterem jest tajemniczy młody człowiek, który przyjeżdża do miejscowości San Rocco, aby objąć posadę grabarza. Przekształcając cmentarz w urokliwy ogród, jednocześnie zachwyca i niepokoi społeczność miasteczka, przywiązaną do tradycji i dość nieufną wobec przybysza. Bohater zaprzyjaźnia się z córką miejscowego podesty. Razem snują rozważania o miłości, śmierci i przemijaniu. Wszystko się zmienia, gdy do San Rocco dociera plaga i zbiera wśród mieszkańców śmiertelne żniwo...

(...) W Grabarzu twórca skutecznie uwalnia się ze sztywnych ram dzisiejszego języka filmowego. W pewnym sensie cofa się do prehistorii kina, by móc na nowo dokonać pewnych wyborów w miejsce tych, które - raz podjęte - w zasadzie nigdy później nie były kwestionowane. Jakby ignorując wynalazek braci Lumiere, utrwalił na taśmie materiał, którego projekcja przypomina raczej pokaz wyjątkowego rodzaju ruchomej diaporamy, fotoplastykonu czy latarni magicznej. Forma Grabarza jest zaskakująca do tego stopnia, że niektórzy krytycy wahają się czy w ogóle mamy do czynienia z filmem i sugerują, że galeria sztuki byłaby dla tej prezentacji bardziej odpowiednią przestrzenią niż sala kinowa. Osobiście bronić chcę Grabarza jako filmu, jednak niezależnie od klasyfikacji pozostaje na pewno dziełem wyjątkowym."

Krzysztof Witalewski: Grabarz ("Kino", nr 4/2012)