Film nie musi pędzić i naśladować zwariowane tempo życia. Może zwolnić, stać się enklawą spokoju, kontemplacji i nostalgii. Choć samo słowo „kino” oznacza ruch i zmienność, coraz częściej pojawiają się filmy, których energia skierowana jest do wewnątrz i wyraża się w trwaniu, intensywnym odczuciu czasu i fizycznym zespoleniu się z materią. W opozycji do coraz szybszego kina akcji, sztucznych dialogów i audiowizualnych atrakcji narodził się nurt filmów o spowolnionym rytmie, w których siłą stało się milczenie, dystans do emocji, melancholia, obcość i ból osamotnienia.
Filmowy neomodernizm jest pierwszą książką, która opisuje zjawisko tzw. slow-cinema, nazywanego w Polsce także kinem nowohoryzontowym. Na 600 stronach obejmuje cały ten prąd, formułuje nowatorskie dlań narzędzia badawcze i opisuje korzenie tendencji. Przygląda się mechanizmom produkcji i dystrybucji slow-filmów, opisuje charakter narracji, tematykę i główne cechy – jak: czas, minimalizm, dedramatyzację, milczenie i kontemplację. W książce znajdziemy gruntowną analizę wzorcowego dla slow-filmów modernizmu lat 1950-1982 oraz interpretacje dzieł kilku jego „depozytariuszy”: Theo Angelopoulosa, Wima Wendersa i Jima Jarmuscha.
Najważniejsze są jednak szkice monograficzne poświęcone mistrzom najnowszego kina: Aleksandrowi Sokurowowi, Brunonowi Dumontowi, Tsai Ming-liangowi, Carlosowi Reygadasowi, Lisandrowi Alonso, Fredowi Kelemenowi i wielu innym. To dzięki tym twórcom można doświadczyć sztuki filmowej w jej najgłębszym i nieschlebiającym popkulturze sensie. Bo kino to nie tylko emocjonowanie się zdarzeniami i przygodami bohaterów, ale też metoda opisu fundamentalnych własności bytu i egzystencjalnych przeżyć, dla których właśnie neomodernizm znalazł najbardziej wyrafinowaną dziś sekwencję słów i obrazów.
spis treści
Część pierwsza: Modernizm
Rozdział pierwszy: Najpiękniejsza przygoda kina
Część druga: Depozytariusze
Rozdział drugi: Theo Angelopoulos – po historii
Rozdział trzeci: Chantal Akerman – przemieszczenie
Rozdział czwarty: Wim Wenders & Jim Jarmusch
Część trzecia: Neomodernizm
Rozdział piąty: Bunt wolnych – narodziny neomodernizmu
Rozdział szósty: Tematyka neomodernizmu
Rozdział siódmy: Narracja neomodernizmu
Rozdział ósmy: Poetyka neomodernizmu
Część czwarta: Autorzy
Rozdział dziewiąty: Aleksander Sokurow – intymność
Rozdział dziesiąty: Bela Tarr – trwanie
Rozdział jedenasty: Bruno Dumont – wpatrzenie
Rozdział dwunasty: Tsai Ming-liang – samotność
Rozdział trzynasty: Carlos Reygadas – doświadczenie życia
Rozdział czternasty: Lisandro Alonso – realista
Rozdział piętnasty: Albert Serra – w drodze
Rozdział szesnasty: Šarūnas Bartas – izolacja
Rozdział siedemnasty: Fred Kelemen – przeznaczenie
Zakończenie
Indeks filmów
Indeks osób
Bibliografia
